۱۷۶ لاله

حالا که دیگر خانه جایی فقط برای  استراحت نیست حالا که دیگر خانه به امن ترین پناه گاه در شهر مبدل شده ترس از مرگ ناشی از خفگی جانی دوباره گرفته ، فروتنی های پدرانه فروکش نکرده ، کماکان کم کم تعداد کشته ها را نشان میدهند و کور شده اند کسانی که در فریاد مقابله لال بودند و پوتینی روی ۱۷۶ لاله ، رسم دیرینه خفقان به رسمیت شناخته شده چشم ها را میشوییم که از یاد چشمانمان هم برود دست شستن ها ، از دست رفته ها از قصد رفته و آمدن روزهای روشن و یک روز خوب ، آمار های خوب ، از تعداد بهبود یافتگان خوراک دورهمی خانواده پناهندیمان میشود چه تلخ است سرو غذایی که صرفاً جهت وارد کردن حجمی از اغلام خوراکی به معده است ، به سبب لذت بردن و چشیدن نیست مزه ای حس نمیکنیم فقط برای سیر شدن تا زمان اعلام وضعیت سفید و تجمع حجله های سیاه با یک عکس ، دو عکس ، سه عکس هر عکس یک خانواده  ، یک سرزمین خشک تاریک که بوی عفونت میدهد بوی تاوان اطاعت تبعه ها ، بوی بنزین ، بر سر زنان متاهل برای خود سوزی ، بوی نسل سوخته ما ، بوی جوهر بر سر انگشت اشاره ی ما ... .

 

#PvF 

 

میتوانید با کلیک بر اینجا ۱۷۶ لاله را بشنوید